|
|
||
گلوی آدم را باید گاهی بتراشند تا برای دلتنگی های تازه جا باز شود ،دلتنگی هایی که جایشان نه در دل که در گلوی آدم است ،دلتنگی هایی که میتوانند آدم را خفه کنندو هیچـکس نفهمید که چه شدم ... نه ماه بودم، نه خورشید... اما هیچ دلی سراغ مرا از آسمان تنهایی اش نگرفت گویی ابرها هیچ اند و فقط ابرند و باید ببارند... و تنها باریدم ... خسته ام... خسته از باریدن و تمام نشدن خسته از بودن و نبودن... اما باید رفت آنکه رفت ، رسید پس باید رفت و رسید... امشب از آن شبهاست . . . انـدوه که از حــد بگــذرد جایش را می‌دهد به یک بی‌‌اعتنایی مـزمـن !دیـــگـر مـهـم نـیـســت : بــــــــــودن یا نـبـــــــــودن ؛ دوست داشـتــن یا نـداشـتـــنآنـچه اهـمـیـت دارد کــــشــــداری رخـوتـنـاک حسی است که،دیگر تـو را به واکـنـش نمی‌کـشانــــد !در آن لحظه فـقـط در سکوت غـرق می شـوی و نـگـاه می‌کـنی و نـگــــــــــاه . . .مرا هیچ چیز عذاب نمی دهد،جز اینکه همیشه دانسته خطا کردمندانسته آلوده شدم،نشناخته وابسته شدم،و نخواسته رانده شدم . . |
DaiLy
DESIGNER
|
|
