یک روز از پس یک اتفاق بزرگ میشوی!
روز اول حالت سنگین میشود.
گیج میشوی.هر لحظه گمان میکنی دنیا خراب میشود وسط سرت.
روز دوم چشم هایت تب میکند.میسوزد.
ولی حالت به سنگینی دیروز نیست.
روز سوم
امان از روز سوم که وقتی به نیمه میرسد
خودت را به گوشه ایی میبری
و می باری و می باری و می باری
به حال تمام خوش باوری هایت
به حال تمام رویاهایت
به حال خواستن هایی که خواسته نشد
حرف هایی که گفته نشد
دلی که دیده نشد
می باری و می باوری و می باری
وبعد تمام
از پس اشک هایت
بزرگ میشوی
گفته بودم
گاهی اتفاق ها درست می افتد
وسط خوش باوری هایت...
گاهی خدا آنقدر دلش به حال
باورهای ساده ی ما میسوزد
که زمین میزند مارا با همان باورها
وبعد کنارمان می ایستد
دستش را دراز میکند
و مارا از دوباره شروع میکند
با یک زخم
که یادمان باشد
گاهی سادگی
درماندگی می آورد....
